“Τω καιρώ εκείνω”, όλες εμείς οι πληγωμένες αριστερές καρδιές υποφέραμε από το σύμπλεγμα που τόσο εύστοχα είχε διατυπώσει ο Λεωνίδας Κύρκος στις παραμονές των εκλογών του 1981: “Μας αγαπάνε αλλά δεν μας παντρεύονται”.
Από τότε που ψήφισα για πρώτη φορά στη ζωή μου (τον Οκτώβριο του 1981) θυμάμαι την περίφημη “ψήφο διαμαρτυρίας”. Υπό μία έννοια, όχι και τόσο ευδιάκριτη, “ψήφος διαμαρτυρίας” ήταν τότε και η δική μου ψήφος: ψήφισα μεν το ΠΑΣΟΚ αλλά έβαλα μονάχα ένα σταυρό και αυτόν σε κάποιον που δεν ανήκε οργανικά στο ΠΑΣΟΚ· στον Μανώλη Γλέζο. Πίστευα έτσι, με όλη την υπεροψία και την άγνοια των είκοσι ενός μου χρόνων, ότι έστελνα ένα σαφές και αυστηρό μήνυμα προς τους σοσιαλιστές –κάτι ανάλογο με εκείνο που είχε αναρτημένο η αλήστου μνήμης “Ελευθεροτυπία”, η αγαπημένη μου εφημερίδα, στην προμετωπίδα της επί σειρά ετών κατόπιν: “Στηρίζουμε την κυβέρνηση, ελέγχουμε την εξουσία”. Περιττό να προσθέσω πού έγραψε ο Ανδρέας Παπανδρέου το σαφές και αυστηρό μήνυμά μου.Unmute
“Τω καιρώ εκείνω”, όλες εμείς οι πληγωμένες αριστερές καρδιές υποφέραμε από το σύμπλεγμα που τόσο εύστοχα είχε διατυπώσει ο Λεωνίδας Κύρκος στις παραμονές των εκλογών του 1981: “Μας αγαπάνε αλλά δεν μας παντρεύονται”. Τουτέστιν, μας εκτιμούν, μας συμπαθούν, θέλουν να μείνουμε “για πάντα φίλοι” -όπως μας έλεγαν τα κορίτσια προτού μας σερβίρουν τη χυλόπιτα- αλλά δεν θέλουν να μας προικίσουν με τόση εκλογική δύναμη (το πολυπόθητο 3% που μας είχε από τότε στοιχειώσει) ώστε να περάσουμε το κατώφλι του κοινοβουλίου, πόσω μάλλον να συμμετάσχουμε ή να σχηματίσουμε (αυτό και αν ήταν άπιαστο όνειρο) δική μας κυβέρνηση. Σε πείσμα του συμπλέγματος ή/και προς απόδειξή του, εμείς επιμέναμε να ψηφίζουμε κόμματα που, δημοσκοπικά πάντοτε, δεν είχαν την παραμικρή πιθανότητα επιτυχίας. Βαθιά και απελπισμένα ρομαντικοί, θα λέγαμε με καθαρά βυρωνική ορολογία πως πολεμούσαμε “μόνοι εναντίον όλων” και με καθαρά νιτσεϊκή (καζαντζακική, εάν προτιμάτε, γιατί αυτόν αγοράζαμε και ξεκοκαλίζαμε από τα καροτσάκια της οδού Σόλωνος) πως μας είχε συνεπάρει ο “ηρωϊκός μηδενισμός”: ξέραμε ότι θα χάσουμε αλλά δεν δίναμε δεκάρα.
Εξυπακούεται ότι τα “μεγάλα” κόμματα, εκείνα για τα οποία η ανάληψη της εξουσίας δεν ήταν ούτε απλησίαστη μετεφηβική ονείρωξη ούτε θεωρητική άσκηση επί χάρτου, ήταν υποχρεωμένα να εκλάβουν κάθε “ψήφο διαμαρτυρίας” ως “χαμένη ψήφο” -και προφανώς είχαν δίκιο, αν και “χαμένη” για τα ίδια, να εξηγούμαστε, όχι απαραίτητα “χαμένη” και για εμάς. Εάν είχαμε τη δυνατότητα να διαβάσουμε τα φύλλα της καρδιάς τους, πιθανότατα θα διαπιστώναμε έντρομοι ότι πολύ θα ήθελαν να μας κλειδαμπαρώσουν στα σπίτια μας την ημέρα των εκλογών (όπως θέλαμε κι εμείς αντίστοιχα να μαντρώσουμε τα συντηρητικά γερόντια) ή να μας στείλουν σε κανένα ξερονήσι, καθώς από τη δική μας “ανώριμη” ψήφο –την κρίσιμη μάζα του 2%, ενίοτε του 1% ή και κάτω της μονάδας- μπορεί να κρινόταν ποιο από τα δύο “μεγάλα” κόμματα θα έβαζε τελικά το χέρι στο μέλι. Να πούμε ότι δεν κατανοούσαμε την αγωνία τους, θα πούμε ψέματα.
Εξ ορισμού οι ευρωεκλογές ήταν πάντα “πεδίον δόξης λαμπρόν” για τη “ψήφο διαμαρτυρίας”. Σχεδόν ποτέ το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών δεν επέσπευσε τη διεξαγωγή των εθνικών εκλογών (το 2019 ήταν μία από αυτές τις ηχηρές εξαιρέσεις) και η απουσία κατακερματισμού σε εκλογικές περιφέρειες (ολόκληρη η επικράτεια εκλαμβάνεται ως μία περιφέρεια) πολλαπλασιάζει δραματικά τις πιθανότητες να στείλουμε στις Βρυξέλλες “τηλεπερσόνες” που διαφορετικά δεν θα είχαν καμία τύχη. Οι εφετινές ευρωεκλογές, σε σκάρτη μια βδομάδα από σήμερα, χαρακτηρίζονται και από την πρόσθετη ιδιομορφία να έχει μετατοπιστεί το πολιτικό σκηνικό προς τα ακροδεξιά (όχι μόνο στην Ελλάδα) και η λαϊκιστική συνθηματολογία των κομμάτων, που ουδέποτε διατηρούσε και την καλύτερη των σχέσεων με τον ορθό λόγο, να φλερτάρει πλέον ανοιχτά με την πολιτική παράνοια. Θέλω να πω –και συγγνώμη για το θάρρος- πώς ακριβώς θα προωθήσουμε τα εθνικά μας συμφέροντα στην Ευρωπαϊκή Ένωση εάν με τη ψήφο μας στις 9 Ιουνίου διατυμπανίσουμε λόγου χάριν ότι είμαστε… Χριστιανοί Ορθόδοξοι; Εντάξει, έχουν αίσθηση του χιούμορ οι Ευρωπαίοι και αυξημένη κατανόηση για τις oriental καταβολές μας, αλλά σκόπιμο είναι να μην παίζουμε και με τα νεύρα τους. Νομίζω.
πηγη:thetoc
